Ζεί Κύριος ο Θεός εν τοις Αγίοις Αυτού....!!! βιώματα ενός φίλου με τον Άγιο Ραφαήλ

-->  

Ήταν Αύγουστος του 1988 και υπηρετούσα σαν Υπολοχαγός στην Πέτρα Μυτιλήνης. 
Ένα βράδυ Σαββάτου γύρω στις 22:30, πήγαινα με έναν συνάδελφο Μόνιμο Επιλοχία (Αντώνης Ν.) στον Μόλυβο για την βραδινή μας διασκέδαση. 

Ανάμεσα στην Πέτρα και στον Μόλυβο βλέπουμε ξαφνικά στο βάθος μακριά ένα πάρα πολύ έντονο κίτρινο και ταυτόχρονα λαμπερό φως. Αναρωτηθήκαμε και οι δύο τι φως είναι αυτό. Στην αρχή υποθέσαμε ότι κάποια πυρκαγιά. Όμως η φωτιά έχει πιο κόκκινο φως και δεν είναι τόσο έντονο. Δεν δώσαμε και πολύ σημασία και πήγαμε για την διασκέδαση μας. 

Την επομένη το πρωί έπρεπε να συνοδέψω νεοτοποθετημένους οπλίτες της Μονάδας στην καθιερωμένη τότε εκδρομή του γύρου του νησιού με στάσεις στον Ταξιάρχη, στον Αγ. Ραφαήλ, στο Πλωμάρι, στην Ερεσό, στο Σίγρι και επιστροφή το απόγευμα στην Μονάδα. Παρεμπιπτόντως ήταν η Τρίτη συνεχόμενη Κυριακή που γινόταν αυτή ή εκδρομή με διαφορετικούς οπλίτες. 

Κάθε φορά που πηγαίναμε στον Αγ. Ραφαήλ η ηγουμένη της μονής μας έλεγε την ιστορία της μονής και του Αγίου και διάφορα θαύματα του. Εκείνη την ημέρα την ξενάγηση μας την έκανε μια καλόγρια. Όταν ρώτησα που είναι η ηγουμένη, η καλόγρια φανερά σοκαρισμένη και συγκινημένη μου είπε: « Καλά δεν μάθατε τι έγινε? Χθες βράδυ εμφανίστηκε στο μοναστήρι ο Άγιος μέσα σε ένα έντονο κίτρινο φως, περπάτησε στους διαδρόμους της μονής και μετά εξαφανίστηκε. Τώρα η ηγουμένη είναι στο κελί της και προσεύχεται». 

Κοιταχτήκαμε με τον Αντώνη και καταλάβαμε τι ήταν αυτόν το φως που είδαμε εμείς την προηγουμένη το βράδυ, χιλιόμετρα μακριά, ανάμεσα στην Πέτρα και τον Μόλυβο. 

 
-->

Το επόμενο ή το μεθεπόμενο καλοκαίρι είχε έρθει στο νησί διακοπές η κοπέλα μου με την αδελφή της και τον αρραβωνιαστικό της. 

Μία μέρα ξεκινήσαμε να επισκεφτούμε τον Άγ. Ραφαήλ. Φύγαμε πολύ πρωί γιατί θέλαμε γύρω στις 12 να είμαστε στο Πλωμάρι. 

Περίπου στις 08:30 με 09:00 φτάσαμε στο μοναστήρι. 

Την ώρα που βγαίναμε από το αυτοκίνητο, συνάντησα έναν συνάδελφο, ο οποίος μας προέτρεψε να πάμε αμέσως στο σημείο που είναι ο τάφος της Αγ. Ειρήνης. 

Πήγαμε αμέσως εκεί (ήταν μέσα άλλα 2 ή 3 άτομα) και τότε παρατηρήσαμε ότι τα μάτια της Αγ. Ειρήνης ανοιγόκλειναν. Αυτό το θαύμα κράτησε περίπου ένα δεκάλεπτο με τέταρτο. 

Μετά ούτε εμείς δεν βλέπαμε τίποτε. Όταν το είπαμε στις καλόγριες μας είπαν ότι αυτό το γεγονός το έχουν δει και άλλοι πιστοί κατά καιρούς.  Αυτά είναι τα 2 θαύματα που έτυχαν σε μένα και ευχαριστώ πολύ τον Άγιο που μου έκανε αυτή την τιμή. 

Μεγάλη η χάρη Του.

 
--> Χρήστος Τ. Κάλυμνος